آخرین یادداشت وب سایت شخصی خود را حدود دو سال پیش نوشتم و پس از آن به دلیل اتفاقاتی که شرح آن مثنوی هفتاد من کاغذ خواهد بود، نتوانستم سایت شخصی را آپدیت کنم تا امشب. در این دو سال، تراکم اتفاقات خوب و بد و فراز و نشیب زندگی به حدی بوده که یکی از دوستان نزدیکم میگوید: "من از اینکه هنوز زنده ایم تعجب میکنم". هر چند مشکلات زیادی را پشت سر گذاشتم و استرس های فراوانی را تحمل کردم، اما نباید شادی های ناب و تجارب منحصر به فرد و لذت های کوچک و بزرگ این مدت را هم فراموش کرد. سفرهایی که رفتم، دوستانی که پیدا کردم، درس هایی که آموختم، خاطراتی که بخاطر سپردم و ماجراهایی که سپری کردم، بی نظیر بودند. اکنون در آستانه پنجاه و یکیمن شب یلدای زندگی، بیشتر به رویاهایی که در سر دارم فکر میکنم تا به خاطراتی که با خود حمل میکنم و این یعنی زنده و امیدوارم. با من باشید در این وب سایت تا با هم سفرهای هیجان انگیز برویم، دوستان جدید پیدا کنیم، مطالبی خواندنی بنویسیم، خاطراتی شنیدنی نقل کنیم، تجارب مفیدی کسب کنیم و شادی های پایداری ایجاد کنیم.